ฉันข้ามถนนที่ทางแยกเดิม
ข้าง ๆ กายของฉันยังไม่มีใครเ
ดินไปซื้อหนังสือมาอ่านและยังเหงา ๆ ในใจ
เธอไม่อยู่... เธอไม่อยู่...
ถนนที่เราคุ้นเคยยังวุ่นวายเหมือนเก่า
ถนนที่เราคุ้นเคยยังวุ่นวายเหมือนเก่า
ฉันเฝ้ามองหาทุกร่องรอยของเรา
ไม่เจอ... ไม่เห็น... ไม่มี ...
เกลียด... เกลียดที่วันนี้ต้องเป็นอย่างนี้
เกลียด... เกลียดที่วันนี้ต้องเป็นอย่างนี้
เกลียดที่เราไม่เข้าใจกันเหมือนเคย
อยาก.... อยากให้วันนั้นนั้นคืนกลับมา
วันที่ฉันยังมีเธออยู่ข้างกาย
ฉันยังโทรหาเธอทุก ๆ วันเหมือนเคย
ฉันยังโทรหาเธอทุก ๆ วันเหมือนเคย
ทั้งที่ก็รู้... ว่าไม่มีความหมายใด ๆ
ไม่มี... สักนิด... ไม่มี...
เกลียด... เกลียดที่วันนี้ต้องเป็นอย่างนี้
เกลียด... เกลียดที่วันนี้ต้องเป็นอย่างนี้
เกลียดที่เราไม่เข้าใจกันเหมือนเคย
เกลียด... เกลียดที่ใจฉันนั้นยังอ่อนไหว
ยังคิดถึงเธออยู่เรื่อยไป
ฉันข้ามถนนที่ทางแยกเดิม
ฉันข้ามถนนที่ทางแยกเดิม
ข้างๆกายของฉันยังไม่มีใคร
เดินไปซื้อหนังสือมาอ่านและยังเหงา ๆ ในใจ
เดินไปซื้อหนังสือมาอ่านและยังเหงา ๆ ในใจ
เธอไม่อยู่... เธอไม่อยู่...
1 comment:
ใครเลยจะรู้ใครเกิดมาเพื่อเรา
ใครเลยจะรู้เราอาจเดินสวนกัน
บางคนที่เจอไม่ได้เคยจะคิดรักกัน ไม่เคยจะสำคัญ
แล้วทุกอย่างในวันนี้ ที่ฉันมีต่อเธอก็เหมือนว่ามีอะไรพิเศษเสกหัวใจ
ให้เจอเธอแล้วให้ใจฉันต้องหวั่น เพียงแค่เราใกล้กัน
เกิดความรักขึ้นมาไม่รู้ตัว ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
รักรักเธอขึ้นมาทั้งหัวใจ...
เมื่อความรักคือความไม่แน่นอน ฝืนไม่ยอมก็ไม่ได้
ฟ้าอาจกำหนดใจมาใช่ไหม ว่าฉันต้องให้เธอ
ถามหาเหตุผลว่าเหตุใดรักเธอ
ถามหากี่หนก็ยังคงนั่งเบลอ
ถามหาเหตุผลว่าเหตุใดจึงคิดถึงเธอ ห่วงใยเธอขึ้นมา
Post a Comment